بدون عنوان

یاحق...

بعضی وقت ها آن چنان کارهایمان به هم گره می خورند که زندگی در آن برهه از زمان برایمان چیزی جز کلافی سردرگم نیست. فکر می کنم شاید دلیلی پشت این سردرگمی ها باشد. این روزها به هرکسی که نگاه می کنیم انگار چیزی را گم کرده باشد. همه ما گمشده هایی داریم و بی هدف و شاید هم با هدف به دنبال آن ها می گردیم.

فکر می کنم که ای کاش ماهیت گمشده ها برایمان مشخص می شد و از این دور باطل دست برمی داشتیم. 

نمی دانم که در قرن پیش یا حتی پنجاه سال پیش، شیوه مردم به چه صورت بوده و آیا آن ها هم «آن»ی داشتند که مدام دنبالش بگردند؟

مدام با خودم می گویم که پیش ترها زندگی این شکلی نبود و چه قدر دلم پیش ترها را می خواهد...