در ستایش ظرف شستن

یاحق...

این روزها آرامش را در کارهایی می یابم که پیش تر، دل خوشی از آن ها نداشتم.

آرام می شوم وقتی که اسکاج کفی را به صورت دورانی روی ظرف های خیس خورده می سایم!

آرام می شوم وقتی که اسکاج نرم و لطیف بر ظرف ها ساییده می شود و این نشان از آن دارد که ظرف ها دیگر تمیز شده اند...

سرشار از آرامش می شوم وقتی آب را با فشاری ملایم روی ظرف های کفی می گیرم و کف های آرام آرام از روی ظرف سر می خورند؛ با خودم می گویم: «چه خوب شد که خداوند آبی پاک و پاک کننده برایمان فرستاد.»

آرامشم تکمیل وقتی می شود که ظرف هایی مرتب چیده شده روی آب چکان را نگاه می کنم و با خود می گویم: 

«زندگی رسمی ساده و خوشایند است؛ اگر خودمان آن را بر خود و دیگران تلخ نکنیم...»

بدون عنوان

یاحق...

بعضی وقت ها آن چنان کارهایمان به هم گره می خورند که زندگی در آن برهه از زمان برایمان چیزی جز کلافی سردرگم نیست. فکر می کنم شاید دلیلی پشت این سردرگمی ها باشد. این روزها به هرکسی که نگاه می کنیم انگار چیزی را گم کرده باشد. همه ما گمشده هایی داریم و بی هدف و شاید هم با هدف به دنبال آن ها می گردیم.

فکر می کنم که ای کاش ماهیت گمشده ها برایمان مشخص می شد و از این دور باطل دست برمی داشتیم. 

نمی دانم که در قرن پیش یا حتی پنجاه سال پیش، شیوه مردم به چه صورت بوده و آیا آن ها هم «آن»ی داشتند که مدام دنبالش بگردند؟

مدام با خودم می گویم که پیش ترها زندگی این شکلی نبود و چه قدر دلم پیش ترها را می خواهد...