یاحق...
بعد از 10 سال یکی از هم کلاسی های دبستانم رو توی اینستاگرام پیدا کردم؛ ایشون هم بی معطلی من رو بردن به گروه بچه های دبستان...
دقیقا همین امروز با هم قرار داشتن که برن بیرون...
و من به دلیل مهاجرت از اون شهر، نتونستم برم...
و این منم با کوله باری دلتنگی...
+ پست فوق هیچ حرف خاصی برای گفتن نداشت؛ فقط نامه ای بود حاوی دلتنگی هایی که کنج دلم مانده اند...
یاحق...
نمی دانم می توانم همکار خطابت کنم یا نه! تویی که تنها کسی بودی که شب و ظلمت را تاب نیاورد و رفت؛ که آرام نرفت؛ حرفش را زد و رفت...
می دانی، خیلی به شجاعتت غبطه می خورم؛ از ترم اول بارها و بارها به انصراف فکر کرده بودم اما هیچ گاه به مخیله ام هم خطور نکرده بود که می شود این گونه رفت؛ می شود حرف هایی را که بغض شد و آن قدر ماند که به بودنش عادت کردیم را گفت و رفت؛ می شود شجاع بود و شجاعانه جنگید حتی به تنهایی...
من اما، یک سالی می شود که غر زدن ها را گذاشته ام کنار؛ نه که کنار گذاشته باشم؛ کم تر غر می زنم و بیشتر فکر می کنم که چگونه می شود نظام تاریک آموزش و پرورش را سحر شد؛ چگونه می شود این گونه که هست نبود؛ چگونه می شود تغییر کرد؛
برادر بی باکم!
قول می دهم؛ قول می دهم که با تمام قوا بکوشم تا آن چه دانشگاه به ما یاد نداد را بیاموزم و به کار بگیرم؛ با جان و دل سعی می کنم تا آن چه در دانشگاه دیدم را انجام ندهم و به قولی بیاموزم ادب را از ...
حرکت انقلابی ات، بدجور شعله انداخت به جانم و شاید مصرترم کرد که بیشتر بکوشم؛ اما...
ای کاش تاب می آوردی و خودت گوشه ای از تحول می شدی...
هر کجا که هستی خداوند منان یار و یاورت باشد...
یاحق...
کاش بتوانیم مانند زینب (س)،
پیام حسین های زمان خود را به گوش عالمیان برسانیم.
